Czy tylko ja tak mam?

Jestem z Jakubem na co dzień od dwóch lat.
Nie było większych okazji abym musiała go zostawiać pod opieką opiekunki, dziadków,
cioć itd.
Wielkimi krokami zbliża się gdy maluch pójdzie do przedszkola, ale tego jeszcze nie odczuwam.

Czy tylko ja tak mam, że jeśli zostawiam swoje dziecko pod 

dobrą opieką jego dziadków, cioci lub innej zaufanej mi osoby 

na kilka godzin, a co dopiero na całą noc, 

przeżywam wewnętrzną rozmowę ze sobą. 

Martwię się, myślę czy coś mu się nie stanie, 

czy nie rozrabia, co jadło. 

Zaczynam tęsknić. 

W tą sobotę zostawiam Jakuba na noc u dziadków, 

a sama będę bawiła się na weselu. 

Muszę chyba zacząć przyzwyczajać się do tego stanu 

i nauczyć się wewnętrznego spokoju.